Το δύσκαμπτο μεγάλο δάκτυλο ( hallux rigidus) αποτελεί εξελισσόμενη πάθηση που εκδηλώνεται με έντονο πόνο στις κινήσεις και δυσκαμψία στο μεγάλο δάκτυλο του ποδιού με σχηματισμό οστεοφύτων, ιδιαίτερα στη ραχιαία επιφάνεια της κεφαλής του πρώτου μεταταρσίου. Σταδιακά εγκαθίστανται συμπτώματα λόγω εκφυλιστικής αρθρίτιδας της μεταταρσιοφαλαγγικής άρθρωσης του μεγάλου δακτύλου. Ο πόνος προκαλείται λόγω της πρόσκρουσης στο ραχιαίο οστεόφυτο, από τη φλεγμονή λόγω πίεσης από το παπούτσι στα προέχοντα οστεόφυτα, καθώς και κατά την κίνηση της άρθρωσης λόγω της ανώμαλης αρθρικής επιφάνειας που χαρακτηρίζει την αρθρίτιδα.

Όταν αποτύχει η συντηρητική θεραπεία (παυσίπονα, αντιφλεγμονώδη, ψυχρά ή θερμά επιθέματα ή και ενδαρθρικές ενέσεις) υπάρχουν διάφορες χειρουργικές θεραπείες που μπορεί να εφαρμοσθούν. Το είδος της χειρουργικής τεχνικής θα εξαρτηθεί από το στάδιο της πάθησης, το εύρος κινητικότητας της ΜΤΦ άρθρωσης του μεγάλου δακτύλου, τη δραστηριότητα του ασθενή και τις προσδοκίες του ασθενή.

Στα αρχικά στάδιά, εφαρμόζεται η Χειλεκτομή (αφαίρεση του ραχιαίου οστεόφυτου) με ή χωρίς οστεοτομία της εγγύς φάλαγγας (τεχνική Moberg) καθώς και τρυπανισμοί της φθαρμένης αρθρικής επιφάνειας.

Στα τελικά στάδια, η Αρθρόδεση της άρθρωσης αποτελεί την θεραπεία εκλογής. Οι δύο αρθρικές απιφάνειες αφού καθαριστούν από τα υπολείματα του κατεστραμένου χόνδρου ‘δένονται’ μεταξύ τους με πλάκα ή βίδες, με αποτέλεσμα την εξάλλειψη του πόνου θυσιάζοντας όμως την κινητικότητα της άρθρωσης.
Μια πιό σύγχρονη χειρουργική μέθοδος είναι η Ολική αρθροπλαστική. Στην περίπτωση αυτή οι αρθρικές επιφάνειες αντικαθίστανται από μεταλλικές προθέσεις, με αποτέλεσμα την διατήρηση των κινήσεων της άρθρωσης. Το μειονέκτημα της τεχνικής είναι η πιθανότητα πρώιμης χαλάρωσης των προθέσεων που οδηγεί σε αναθεώρηση.