Ο πρόσθιος χιαστός είναι ένας από τους ισχυρότερους συνδέσμους του γόνατος και υπεύθυνος για τη σταθερότητα του. Απορροφά τους κραδασμούς και τα φορτία που παράγονται κατά τις στροφικές κινήσεις της άρθρωσης και περιορίζει την προσθιοπίθια και τη στροφική μετακίνηση της κνήμης ως προς το μηρό.

Η ρήξη του προσθίου χιαστού συνδέσμου είναι ένας σοβαρός τραυματισμός που συνεπάγεται τη διακοπή της συνέχειας των ινών του (κόβεται ο σύνδεσμος ουσιαστικά). Η ρήξη μπορεί να εντοπίζεται, είτε στη μεσότητα του συνδέσμου, είτε να αφορά στην απόσπασή του από το μηρό ή την κνήμη.

Αν και συνήθως σχετίζεται με αθλητικές δραστηριότητες μπορεί να συμβεί σε όλους σε βίαιες στροφές του γόνατος, σε πτώσεις, ή σε τροχαία ατυχήματα. Πολλές φορές συνυπάρχουν και άλλες βλάβες πέραν της ρήξης πρόσθιου χιαστού, όπως ρήξη μηνίσκου, ρήξη έσω πλαγίου συνδέσμου και οστικό οίδημα στο μηρό και την κνήμη. Σε ακόμα ισχυρότερες κακώσεις, οι βλάβες μπορεί να είναι πολυσυνδεσμικές (ρήξη πρόσθιου, οπίσθιου χιαστού, οπίσθιας έξω γωνίας γόνατος).

Στην οξεία φάση κυριαρχούν ο πόνος και το οίδημα (πρήξιμο) στο πάσχον γόνατο. Ο ασθενής δυσκολεύεται να περπατήσει και αδυνατεί να συνεχίσει τις αθλητικές του δραστηριότητες. Στην χρόνια φάση, εφόσον το γόνατο ηρεμήσει (ξεπρηστεί), παρατηρείται αστάθεια κατά τις στροφικές κινήσεις του γόνατος και τις απότομες αλλαγές κατεύθυνσης. Ο ασθενής αναφέρει ότι το γόνατο ¨φεύγει” κατά την άνοδο ή καθοδο σκάλας, στο γρήγορο βάδισμα ή στο τρέξιμο.

Η θεραπεία είναι κατά βάση χειρουργική. Ο πρόσθιος χιαστός αποτελεί ένα βασικό σταθεροποιητικό μηχανισμό του γόνατος και σε περίπτωση ανεπαρκούς λειτουργίας του, οι κραδασμοί και τα φορτία που παράγονται κατά τις κινήσεις της άρθρωσης θα επιβαρύνουν και θα καταστρέψουν και άλλες, λιγότερο ανθεκτικές, σταθεροποιητικές δομές, όπως είναι οι μηνίσκοι και ο αρθρικός χόνδρος. Η απόφαση για χειρουργική αποκατάσταση της ρήξης εξαρτάται από το βαθμό της αστάθειας του γόνατος, την ηλικία του ασθενούς και τις λειτουργικές του απαιτήσεις. Σε νέους και λειτουργικά δραστήριους ασθενείς προτείνεται η χειρουργική αποκατάσταση της βλάβης. Σε ασθενείς μεγαλύτερης ηλικίας (ενδεικτικά, άνω των 50 ετών) και με μικρές λειτουργικές απαιτήσεις, η θεραπεία μπορεί να είναι συντηρητική (μη χειρουργική). Στην περίπτωση αυτή, ο ασθενής εντάσσεται σε εντατικό πρόγραμμα αποκατάστασης (φυσικοθεραπεία).

Η επέμβαση ονομάζεται συνδεσμοπλαστική και γίνεται αρθροσκοπικά. Επειδή ο χιαστός δεν έχει επουλωτικές ιδιότητες, γίνεται αντικατάστασή του με ένα τενόντιο μόσχευμα το οποίο μπορεί να είναι αυτομόσχευμα (τένοντες από τον ίδιο τον ασθενή- οπίσθιοι μηριαίοι, επιγονατιδικός), αλλομόσχευμα (το προμηθευόμαστε από τράπεζα μοσχευμάτων) και συνθετικό.
Μεγάλη σημασία στο τελικό αποτέλεσμα παίζει η αποθεραπεία. Ακολουθούμε εξατομικευμένο πρόγραμμα αποθεραπείας- φυσικοθεραπείας, προσαρμοσμένο στην βαρύτητα της βλάβης και στις απαιτήσεις του ασθενούς.