Οι οστεοχόνδρινες βλάβες του αστραγάλου οφείλονται συνηθέστερα σε ισχυρό τραυματισμό ή επαναλαμβανόμενες κακώσεις, αλλά μπορούν να είναι το αποτέλεσμα αγγειακών, μεταβολικών ή αυτοάνοσων νοσημάτων. Οδηγούν στην καταστροφή του αρθρικού χόνδρου και του υποκείμενου οστού, καθώς και στην δημιουργία υποχόνδρινων κύστεων. Είναι επώδυνες, οδηγούν σε περιορισμό της κινητικότητας και δίνουν σε προχωρημένες περιπτώσεις αίσθημα αστάθειας της ποδοκνημικής άρθρωσης.
Η χειρουργική αντιμετώπιση τους κινείται σε δύο κατευθύνσεις, ανάλογα με το μέγεθος της βλάβης και την χρονιότητα της. Σε μικρότερου μεγέθους και οξείες βλάβες, γίνεται αρθροσκοπικός καθαρισμός και στην συνέχεια διάνοιξη οπών στο έδαφος της βλάβης μέσω των οποίων ο κρατήρας γεμίζει με αίμα και μυελό από το υποκείμενο οστό, φέρνοντας στην άρθρωση θρεπτικά συστατικά και μεσεγχυματικά κύτταρα που θα μετατραπούν σε χονδροκύτταρα που παράγουν χόνδρο.
Σε μεγαλύτερες και χρόνιες βλάβες, χρησιμοποιούνται τεχνικές μεταμόσχευσης χόνδρου από άλλες περιοχές υγειούς χόνδρου όπως το γόνατο ή η πρόσθια επιφάνεια του αστραγάλου. Τα χόνδρινα μοσχεύματα που λαμβάνονται από τις δότριες περιοχές εμφυτεύονται στην πάσχουσα περιοχή καλύπτοντας την αρθρική επιφάνεια στο σημείο της βλάβης.